De dag erna en andere fouten
In de ochtend werden we wakker met het geluid van stromende regen. Toen ik de winkel verliet, keek ik naar de vervelende buren en zag dat ze hun schoenen een nacht buiten de winkel hadden laten staan. Ik zou het vandaag waarschijnlijk als voetenbad kunnen gebruiken. We wilden eigenlijk ontbijten in de kroeg, maar we hebben ons een beetje verslapen en moesten nog het een en ander kopen in de campingwinkel. We hadden eigenlijk geen zin om de tent af te breken in de regen, maar het einde was nog niet in zicht... Welnu... waterdicht ingepakt vertrokken we. Mesut en de man met de baard zijn toch vroeg vertrokken en daarom hebben we ze eerst niet gezien. Na ongeveer 1-2 km stopte het met regenen en besloten we onze waterdichte broek uit te doen omdat het te warm voor ons was. Dat was een fout. Al snel begon het weer en lieten we onze broek nog aan. Tot slot is de broek met ritssluiting ook geïmpregneerd. Logisch! Maar stop niet voor de stromende regen. Maar hierover straks meer.
Bij de watervallen, die bijna net zo spectaculair waren als de gids zei, kwamen we bij een brug die door het getij was weggespoeld. Er werd een omleiding door het modderveld aangekondigd. Er was een vervangende brug die (nog) intact was. De omweg van 200 meter voelde als minstens 600 omdat de weg erg moeilijk was. Ook de wisselbrug vertoonde tekenen van het soms zware weer. En alsof dat nog niet gedenkwaardig genoeg was, begon het steeds harder te regenen. En we hadden nog steeds geen regenbroek... wat dachten we? We hebben net de lijn gemist waar een verandering mogelijk en verstandig zou zijn geweest. de broek werd in ieder geval nat. Het pad voerde ons een stukje de berg op en plotseling kwamen Mesut en de man met de baard op ons af. Mijn eerste gedachte: "Ha! Het heeft jou ook niet veel goed gedaan om vroeg op te staan!" Maar verre van dat...
Behalve geplant...
De twee vertelden ons dat de brug erover ook was vernield en dat er geen alternatieve route was. Mijn broek was nu echt nat. het deed er nu niet toe. Rot op. De man met de baard wees naar een brug beneden en legde uit dat men die waarschijnlijk kon oversteken. Toen viel mijn oog op een schaap dat in de regen kronkelde op de heuvel langs het pad. Hij leefde nog, maar een duidelijke schotwond in de maag suggereerde dat alle hoop vergeefs was. Gelukkig was de ranger al op de hoogte. Het is in de Hooglanden niet ongewoon dat iemand grapjes maakt over het schieten van schapen. Ik begrijp dit echt niet. Ik probeerde er niet te veel over na te denken. Ik keek snel weg voordat mijn hersenen echt konden achterhalen wat er aan de hand was en concentreerde me op het volgen van de anderen. Gelukkig waren de schoenen in ieder geval waterdicht... We bleven worstelen om naar boven te klimmen. We liepen een heel eind over de snelweg totdat de man met de baard ons met behulp van GPS-kaarten terugleidde naar WHW. We lieten ze vanaf daar gaan, we hadden niet per se zin om met anderen mee te doen of sneller te rennen. Tijdens een pauze van twee minuten passeerden de kampverkenners ons. Sommigen droegen zelfs korte broeken en waren nog slechter uitgerust dan wij...
Even diep ademhalen, en dan?
In een tunnel, die gelukkig nog helemaal droog was, hebben we daar gebruik van gemaakt en droge kleren en een waterdichte broek aangetrokken. Twee Britten passeerden ons en de vrouw zei: "Oh, twee slimme jonge mannen hier." Ja... best slim eigenlijk. We hadden vanaf het begin onze sjieke kleren aan kunnen trekken... Maar we hebben er ook wat gegeten en een slim plan gemaakt voor de rest van de dag. Tot nu toe zijn we eraan gewend dat het op een gegeven moment stopt met regenen en de zon weer tevoorschijn komt. Vandaag kwam er echter geen einde aan. Dus besloten we om naar Crianlarich te gaan, gepromoot (althans in onze herinnering) als een plek met veel slaapplaatsen, op zoek naar beschutting voor de komende nacht en tegelijkertijd een manier om onze kleren te drogen en op te warmen. gehavende lichamen. Annes kleren waren helemaal doorweekt, de tent van binnen helemaal nat en onze slaapzakken waren flink beschadigd.
Een Crianlarich
Op weg naar Crianlarich kwam een man met zijn zoon op ons af. Beiden vielen in de categorie zonder rugzak en werden nog dezelfde dag onder onze aandacht gebracht. Maar niet vanwege zijn hoge tempo of zijn soepele manier van wriemelen in de regen... nee! Maar omdat de vader de hele weg op sandalen leek te lopen. We wensten hem zo erg bevriezing dat ze zijn tenen zwart zouden moeten maken en amputeren zodat hij de rest op stronken zou moeten lopen. Maar we moesten hem iets meegeven: zijn sokken waren niet nat. Dus misschien is hij toch niet zo dom. De jeugdherberg lag ook direct bij de ingang van het dorp. Helaas bleek al snel dat er geen plaats meer voor ons was. Volgeboekt. De telefoniste was echter responsief en, zoals de meeste Schotten, behulpzaam en uiterst vriendelijk. Hij bood ons een zitplaats aan en bood aan om onze rugzakken achter te laten. Hij onderzocht ook 5 telefoonnummers van hostels/hotels in Crianlarich en Tyndrum (dichtstbijzijnde stad, ongeveer 10 km van WHW) op internet, zodat we ze konden bellen en om een plek konden vragen. We nemen echter met niemand contact op en gebruiken dan het interne WLAN om misschien iets op internet te zoeken. Terwijl we zochten en werden bijgestaan door de telefoniste, waren de andere gasten die in de lounge verbleven aan het ruziën over kamperen buiten en klagen over het gebrek aan douches. Anne en ik glimlachten naar elkaar. We dachten allebei hetzelfde. Als ze ons gisteren voor het douchen hadden geroken, hadden ze waarschijnlijk hun Jack Wolfskin-jacks uitgedaan. Nou, op West Highland Way kun je geen ligstoel met handdoek reserveren. Maar dan keren ze terug naar huis en vertellen Gabi en Günther welke avonturen ze in Schotland hebben beleefd. in de woestijn
Redding in zicht?
Na lang en intensief zoeken vonden we slechts één hotel in Crianlarich dat precies één kamer beschikbaar had. 120 euro... we wilden er eigenlijk niet zoveel aan uitgeven, maar het was echt onze enige optie. De tent was doorweekt en vanuit Crianlarich konden we in ieder geval morgen de bus naar Tyndrum pakken om onze dagelijkse wandelbehoefte van zo'n 20 km te dekken. Dus we hebben de knoop doorgehakt en geboekt. Gelukkig was het hotel niet ver weg en konden we meteen onze kamer betrekken. We gebruikten dit toen als droogkamer en zagen voor het eerst de ware omvang van de stortbui. Anne had haar spullen niet in plastic zakken gestopt. Daarom waren ALLE kleren volledig doorweekt. We spannen een touw door de kamer. Dus 's ochtends moet alles droog zijn. We hebben toen een kopje thee gezet uit de waterkoker die in de kamer stond. Trouwens, het was een beetje oud en niet echt de moeite waard. Moderne apparaten werken anders, en de badkamer was handig in de kast... Maar het belangrijkste was droog en niet koud. We wilden immers ook de rest van WHW leiden.
Toen de regen wat ophield, gingen we naar de nabijgelegen supermarkt en kochten boodschappen, water, ansichtkaarten en postzegels. De verkoopster was blij dat Anne contant betaalde: "Oh, dat is goed, dankjewel lieverd."
Nu we goed uitgerust waren, konden we nog een keer douchen en genieten van een rustige nacht. In het hotel wilden we plannen voor morgen en hoe ver we nog moesten gaan.
Rekenen zoals op de basisschool.
We realiseerden ons dat we veel verder gingen dan verwacht en dat we blijkbaar een dag minder hadden gerekend dan we daadwerkelijk beschikbaar hadden... de fout van één... verdorie. Van 5 tot 15 augustus waren het 11 en geen 10 dagen. Wij idioten. We hebben het nog 100 keer gedaan, maar het was waar. We hadden ongelooflijk veel geluk, want het betekende dat we niet langer elke dag 20 km hoefden te vechten. We hebben het gehaald, maar het was echt vermoeiend en veroorzaakte nogal wat voetpijn. Een luide "Juchhe" kwam uit onze mond en een engelenkoor zong Hallelujah.
De tent die we hadden opgezet tussen een lamp en de deur van de badkamerkast liet een grote watervlek achter op het 40 jaar oude tapijt terwijl we juichten en prezen. Het kon ons niet schelen. We waren gelukkig. En wat vies wordt, maken we schoon met de witte handdoeken van het hotel. Dat moest kunnen voor 120 euro. Ook het eten in bed en dat we alles verkruimelen. Maakt niet uit, en toen was het bedtijd!